ناسا منظومهای متشکل از هفت سیارهی تقریبا هماندازهی زمین را کشف کرد؛ سیارههایی با سطح سنگی که آب مایع ممکن است روی همهی آنها وجود داشته باشد. این سیارهها دور یک ستارهی کوچک و کمنور در مدارهایی بسیار کوتاه گردش میکنند. هر دور گردش این سیارهها به دور ستارهی خود کمتر از دو هفته طول میکشد. ستارهی Trappist-1 در فاصلهی ۳۹ سال نوری از ما قرار دارد و جرم آن فقط ۸ درصد جرم خورشید است. این ستاره از همان ابتدا توجه گروه را به خود جلب کرد؛ چرا که از افت نور متعدد آن مشخص بود بیش از یک سیاره در مدار آن گردش میکند.
سیارههای منظومهی تراپیست-۱ در قسمتهای بیرونی و سرد منظومه تشکیل شدهاند، جایی که ترکیبات فرار مثل آب و کربن دیاکسید کاملا یخ میزنند. سامانه ستارهای تراپیست-۱ در مجموعه صورت فلکی دلو (Aquaris) قرار گرفته است که ۴۰ سال نوری یا حدود ۳۷۸ تریلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد. طبق اطلاعات کنونی، تمامی این هفت سیاره ساختار صخره ای همچون زمین دارند و گازی (مانند مشتری) یا یخی (مانند سرس) نیستند. مدار این سیارات به قدری به یکدیگر نزدیک است که اگر از سطح هرکدام به آسمان نگاه کنیم، عوارض جغرافیایی مابقی آنها را خواهیم دید، چیزی شبیه آنچه روی زمین از ماه می بینیم.